گوهر خِرَد در دستان توست اگر خودت را باور کنی و بدانی قبل از مادر، دختر یا همسر بودن‌ات، یک زنی و یادت و یادمان باشد که جنس ما و هستی یکی‌ست و برای همین هم زنان قدرت‌های باور نکردنی دارند:
دختری همراه با خانواده اما مستقل، مسئول، مهربان که لوس نیست و انتظارات بی‌جا ندارد
همسری که همراهست و مستقل، مهربان، با گذشت و هوشمند که می‌داند همسرش مسئول خوشبخت کردنش، فیش حقوقی‌اش و حتی مدیر و رهبرش نیست.
یادمان باشد همسر، عشق و جفت، یک همراه، دوست و شریک ماست، شیرین‌ست گاهی او را ببخشاییم و گاهی مرزها را با مهر، یادآورش شویم.
باور کنیم سر مردها این روزها خیلی شلوغ‌ست، اشکالی ندارد گاهی خردمندانه دوست‌داشتن‌های او را به رویش آوریم و زمزمه‌کنان و در لفافه از علایق خود هم بگوییم، کسی چه می‌داند، شاید در این شلوغ بازار، به یادش بمانَد که می‌ماند به مهر…
باور کنیم مرد بد وجود ندارد اگر مادران، بهتر مادری کنند و یادشان باشد، مهر ورزی آداب خودش را دارد و بیش یا کم‌اش هر دو مضرست.
باور کنیم مناسب هم بودن و ماندن، احترام‌گذاری و مهرورزی هرگز یک طرفه نیست.
یادمان باشد یکی از بزرگترین موهبت‌های زن “عاشقی”ست و این واژه هزار معنا دارد اما در تمام معانی‌اش، شور و خلوصی خوش می‌درخشد.
باور کنیم و یادمان باشد که جهانی پر از عشق و مهر در دستان ماست اگر عاشقِ همین زنانگی‌هایمان شویم.
روز خود بودنمان مبارک…
عاطفه برزین
دم دم‌های اردیبهشت 94
