ﻫﺮ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﯿﺰﺍﻥ شکنندﮔﯽ ﺗﻤﺎﻣﯿﺖ ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺑﯿﺮﻭﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭﺍﻟﺪﯾﻦ، ﺟﺎﻣﻌﻪ،
آموزگاران و… ﺑﯿﺸﺘﺮ باشد ﻣﯿﺰﺍﻥ ﻃﺮﺩ ﺷﺪﻥ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭیست ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ که ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮﺱ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺣﺎﮐﻢ ﺍﺳﺖ، زیرا اغلب، بزرگتران ما گمان میکنند باید افراد را تحت کنترل داشته باشند تا آرامش بر قرار باشد.
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺩﯾﺎﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﺎﺳﺖ، ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻭ ﻣﺠﺎﺯﺍﺕ، ﻣﮑﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ ﻭ ﺭﻧﺞ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﺳﻮﺯﻧﻨﺪ، اما چه ﺁﺗﺸﯽ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻣﺤﺼﻮﻻﺕ ﻋﺎﻃﻔﯽ؟
ﭼﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺴﺘﺒﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻗﺎﺿﯽ ﺩﺭﻭﻥ؟
ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺩﻧﯿﺎی ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﯽ ﺍﺻﺎﻟﺘﯽ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﺯﺍﺭ ﺩﻫﻨﺪﻩﺍﯼ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺗﺮﺱ ﻋﻘﺐ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎﻟﻔﻄﺮﻩ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﻧﺸﻮﺩ. ﺧﻮﺩﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﻃﻠﺒﯽ ﻗﻮﻩ ﺍﺩﺭﺍﮎ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺨﺘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺩﺭ ﮐﻨﮑﺎﺵ ﺧﻮﺩ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺭﻭﺑﻪ ﺭﻭ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ ﺍﻣﺎ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﺴﺖﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ را ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺍﻫﯿم داﺷﺖ و چه زیبا ﺩﺑﯽ ﻓﻮﺭﺩ میگوید: ﮔﺮ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﺭﺍ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﺻﺪﺍﯼ ﺩﺭﻭﻧﺘﺎﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﺁﻥ ﻣﻨﯿﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺣﻘﯿﻘﯽﺗﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭید. ﺁﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﺑﻄﻠﺒﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮانید ﺑﺸﻮﯾﺪ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ.
دکتر مونا امینی (صلصالی)
