با اينكه برونگرا هستم و اغلب در پاسخ دهى عجول، مدتى است وقتى حال خوشى ندارم يا از موضوعى ناراحتم و ممكن است عكس‌العمل مناسبی نداشته باشم، در اين لحظات، به جواب شخص، پيامى مى‌نويسم اما ارسال نمى‌كنم، (نوشتنِ همان وقت، حس آدم را رها مى‌كند) ...
ساعت‌هاى بعد كه سراغ پيام مى‌روم از ديدنش متعجب مى‌شوم كه البته گاهى هم پاسخ بدى نيست ولى همه‌اش فكر مى‌كنم، چه خوب كه ارسالش نكردم!
گاهى آدم‌هاى مقابل، دوست دارند ما را وارد بازی‌هاى خطرناك تكرارى خودشان بكنند، كه اغلب اوقات از ناخوداگاه آن‌ها سرچشمه مى‌گيرد، گاهى هم آدم مقابل تقصيرى ندارد اما حال ما خوش نيست و ممكن است دچار خطاى ادراكى و شناختى شده باشيم، اما وقتى بلافاصله پاسخ مى‌دهيم، در واقع بخش ناخودآگاه ماست كه قلاب مى‌شود به ناهشيار شخص مقابل، و اگر فاصله دهيم و صبورى كنيم، آن لحظات و هيجانات، آرام به هشيارى مى‌آيند و نتيجه هميشه عالى خواهد بود به شرط آنکه دوباره ما يا شخص مقابل، بازى تازه‌اى نسازيم يا طرحواره‌هاى گذشته را رو نكنيم!
البته یادمان باشد شفاف‌سازی و یا دفاع از حریم و مرزهای تن و روان و یا جلوگیری از ایجاد خسارت را به حساب فاصله‌اندازی نگذاریم، گاهی باید بلافاصله اقدام کرد یا صحبت نمود وگرنه جایی برای بازسازی نمی‌ماند و یا ممکن‌ست ابهاماتی پیش بیاید که برای آدم گران تمام شود!
#عاطفه_برزين
@selfh
@new_know