تا سی سالگی خیلی شانسآوردهباشی و میان خانوادهای اهل خرد یا دانش، بزرگ و مستقل شدهباشی تازه میتوانی با ریسک، انتخابهایی داشتهباشی و تجربه جمعکنی و اگر خیلی زرنگ و توانمند هم شده و از میان اینهمه قانون و شرایط دشوار، خصوصا اگر زن باشی، عبور کنی و از آموختههایی که آسان به دست نیاوردی، درس بگیری، تازه متوجه میشوی که هیچ نیستی و هیچ نیاموختهای، دنیا خیلی بزرگست و دامنهی خواستههای ذهن تو خیلی گسترده و زمان، کم و اختیاراتت بسیار محدودست
آنوقت دیگر تا بیایی فکر و انتخاب کنی رسیدهای به چهلسالگی، که انگار هزار راز و رمز نهفته دارد این دههی عجیب زندگی
حالا تازه میخواهی بفهمی، که اگر بفهمی! کجای دنیا نشستهای و داری به کجای این دنیا چشم میدوزی و دلت میخواهد چه مدل آدمی و از چه دیاری کنارت باشد و اصلا چهطوری باشی…
از چهل که آرام آرام و سال به سال گذشتی، رنگها، صداها و نقشها پررنگتر میشوند، سبز تیره، آبی پررنگ، زرد خردلی و چرک، خاکستری…
نقشها حک میشوند در سنگهای خیالی که دیگر خیال نیست، عین خود واقعیت هستی، سختست و ماندگار!
حالا، میتوانی بفهمی چه دوست داری، چه دوست نداری، چه میخواهی، چه نمیخواهی، از که چه انتظاری باید داشته و چه نداشتهباشی…
دیگر غرورت، مثل دهههای قبلی زندگیت، خام و بادبادکی نیست و با هر خَس و خار کمخاصیتی، خالی نمیشود. الان غرورت عطر برنج دمکشیدهی ذغالی میدهد و اصیل، تکیهداده به یک بغل پشتی دستبافِ قدیمی گرانبها!
حالا تازه میتوانی جفتت را بیابی حتی اگر باور نداری به این دسترسی، بر این یافتن
و یا حتی اگر سالهاست داری با او زندگی میکنی اما نشناختیاش، نیافتیاش، پس مییابی
چرا که تازه، خودت را دیده، خودت را پیدا کردهای…
حتی اگر به دههی عجیب و تلخ ـ عسلیِ چهل نرسیدهباشی
خودت را پیدا کن
پیدایش کن!
“عاطفه برزین”
اواخر سال 92