امروز وقتی از صداي هق هق گريه‌ام که با خواندن سطور آخر يک رمان، بيشتر می‌شد، به خود‌آمدم، متعجب شدم چرا که خيلی وقت‌ست دوره‌ي احساساتی شدن بابت مرگ يا غم شخصيت‌هاي داستان را بوسيده‌م گذاشته‌ام بر طاقچه‌ی خاطرات جواني...
ولی آنچه مرا درگير اين هيجان بی‌سابقه کرد، بازي بی‌نظير و کم‌نقصی‌ست که خانم "بلقيس سليمانی" با خواننده‌ی رمانش مي‌کند و جالبست که به نظر من اين بازی و بالا و پايين‌بردنهای مخاطب، چيزي فراتر از تعليق داستانی‌ست چون در تعليق، "تو" هيجان‌زده و مستاصلی براي خواندن ادامه داستان ولی در اين بازی، انگار دلت نمی‌خواهد نتيجه را بفهمی يا اگر بفهمی حالا ديگر منتظری تا راوی جديدی سر در بياورد و با نگاه ديگری به ماجرا بپردازد و تو هيچ حس بازی خوردن منفی يا خيت شدن نداری!