یادمه در دوران وبلاگ نویسی وقتی هنوز فیس‌بوک نیمده بود با دوستان راجع به حضور همزمان دو پارتنر عاطفی در وبلاگهای یکدیگر صحبت می‌شد و نتیجه می‌گرفتیم که اصلا این کار جالب نیست و مثل اشتغال یک زوج در یک محل کار می‌مونه که از نظر روانشناسی و علوم اجتماعی باز هم صحیح نیست و مخاطرات، حساسیت‌ها و حتی اختلال شغلی ممکنه ایجاد کنه!
خوب حالا هم که فیس بوک دیگه علنی‌تر و قابل پیگیری بیشتری هست پس خطر رو بیشتر می‌کنه.
دلیلش هم زیاد نیازی به توضیح نداره چون وقت زیادی از طرفینِ خصوصا حساس‌تر، صرف جستجو، تحلیل و بررسی میزان لایک، کامنت و توجه جفت مقابل می‌شه.
الان داشتم فکر می‌کردم به نظر آن‌وقتهای ما، در وبلاگ نویسی که معتقد بودیم بهتره جفتها دوست وبلاگی هم نباشن (آیا امکان داره جفتها و همسران، دوست فیس بوکی هم نباشن؟)
 یکی بابت بابت وقت زیاد و هزینه‌های احساسی صرف شده است و دیگری اجبار به سانسور در نوشتن و یا حتی عدم استفاده از نوشته‌های دیگران با آزادی‌ست که دیدم این دوست نبودن تقریبا امکان نداره!
ولی مسلما راه حلهایی هست که به جای این همه وقت و هزینه‌های همه جوره و عدم امکان دوست نبودن در این فضا که از محالاته، بهتره هر کدوم از آدم‌ها وقت گرانبهای خودشون رو صرف خودسازی و تقویت اعتماد به نفس، عزت نفس و توانایی‌های استقلال خود کنن تا تجسس و رصد دیگران که یکی از بدترین حالات که در عملکرد بعضی تیپهای شخصیتی هم دیده می‌شه مقصر دونستن هم جنسهاست و نه جفت مقابل و بسیار دیده شده افراد می‌رن سراغ آدم‌هایی که جفتشون توجه زیادی به اونها داره که یا چشمشو در بیارن و یا حالی از طرف مقابل بگیرن که نگو و نپرس در حالیکه تو این فاصله مسلما جفت گرامی ایشون آدم‌های بیشتری رو تونسته در حوزه خود در بیاره کاری که کنترلش وقت زیاد و دل شیر می‌خواد!
واسه همین:
یادمون باشه هر خیانتی سه طرف ماجرا داره و یک طرفه نیست! (یعنی حتی همسر یا پارتنر و حتی خود شخص هم تقصیرهایی دارن)
متوجه باشیم، ما وقتی شخصیت منسجم، قوی و قابل بیان نداشته باشیم باعث هر اتفاقی می‌تونیم بشیم و ترسیدنمون بها دادن به خیانت جفتمونه.
یادمون باشه وقت ما عزیز تر از جستجو و تفحص بیهوده در فضای بیرون از خود درونی ماست.
به خاطر داشته باشیم احساس، عاطفه و روان ما ارزش زیادی داره که نباید حروم بشه بلکه باید صرف امور خیر برای خود و مستمندان این امور بشه.
و یادمون باشه اون که رفتنیه بزاریم زودتر بره،‌ اهمیت ما کم نیست
و خیلی بیشتر یادمون باشه برای موندن دیگران باید خودمون هم موندنی و مناسب طبع باشیم!

پ.ن : اما خدایی گاهی این تجسسه حس خوبی داره خصوصا وقتی به خودت و جفتت اعتماد داری و می‌دونی به وقت فضولیِ عشقولانه، سرت به دیوار حیرت نخواهد خورد! ( این خط رو با چشم بسته بخونید و منو هم شطرنجی ببینید!!!)

عاطفه برزین

روانشناسی تحلیلی/ یونگ

ارتباطات اجتماعی