ما دائماً گرفتار بازی‌های تکراری‌ای هستیم که بازی‌گردانش خودمانیم...

 به گفتهٔ اریک برن «بازی‌ها» عبارت‌اند از: یک سلسله مراوده‌ها که بین افراد و برای ارتباط برقرار کردن به کار می‌روند.

تمام اعمال متقابل انسان‌ها طبق بازی‌های مرسوم و آدابی که از دل این بازی‌ها بیرون آمده، انجام می‌شود و اصولاً...می‌توان گفت تمام رفتارهای اجتماعی و گاهی خصوصی انسان‌ها، بازی است. (ویکی‌پدیا)

اسطوره كافي نبودن:

 گاهي مرد نا آگاه درون (فرقی نمی‌كند زن باشيم يا مرد چون همه ما درون خود زن و مرد يعني آنيما/آنيموس داريم) بر ايگوی ما غلبه می‌كند و هرچقدر كار انجام دهیم، جمله " كافي نيست" او دائما تكرار می‌شود.

تا سی سالگی خیلی شانس‌آورده‌باشی و میان خانواده‌ای اهل خرد یا دانش، بزرگ و مستقل شده‌باشی تازه می‌توانی با ریسک، انتخاب‌هایی داشته‌باشی و تجربه جمع‌کنی و اگر خیلی زرنگ و توانمند هم شده‌ و از میان این‌همه قانون و شرایط دشوار، خصوصا اگر زن باشی، عبور کنی و از آموخته‌هایی که آسان به دست نیاوردی، درس بگیری، تازه متوجه می‌شوی که هیچ نیستی و هیچ نیاموخته‌ای، دنیا خیلی بزرگ‌ست و دامنه‌ی خواسته‌های ذهن تو خیلی گسترده و زمان، کم و اختیاراتت بسیار محدودست

سال‌ها و شاید قرن‌هاست که "فراموشی" عادتمان‌ست

بار گناه حمل کردنی نیست و باید جایی این بار را زمین بگذاریم