که پاس می‌داریم ساحت لحظه‌های شادمانه این رابطه را و قدر‌دان رشد و بینشی هستیم که «رابطه»، «من» و «او» باعثش شده‌ایم که هر کدام از ما به‌تنهایی قادر به این‌همه دریافت نبوده‌ام!
ماجرا که به اینجا رسید، وقتی سوگواری رابطه (نه سوگواری خود یا آن شخص بی‌گناه)، اشک، التهاب و کم وزنی، مسیر طبیعی خود را طی کرد، پس‌لرزه‌هایش را هم که از سر گذراندیم حالا وقت بازسازی روح و روان است و بخشش خود، جفت و یادآوری این مهم که آدم‌ها خطا می‌کنند و جای بخشش هم دارند و فرصت‌های شاد زیستن،
همیشه وجود دلپذیر خود را مُهیا و منتظر نگاه و باور ما نگه‌داشته‌اند!
خوش و فرصت طلبِ شادمانی‌ها باشید...
#عاطفه_برزین
یونگ، روانشناسی شخصیت، روانشناسی تحلیلی