هر کدوم از ما بیشتر از قبل، مسئول سهم خودش از هستی باشه تا کمتر آسیب بزنه و بالطبع آسیب بخوره.
حکایت همه‌ی ما نشستن تو قایقی‌یه که نمی‌تونیم بگیم اگه این یا اون قسمت قایق سوراخ شه به من ربطی نداره!
سهم من از هوای آلوده، کمتر دود کردن هر ماده‌ایه که قراره تو ریه‌های من و عزیزام بره.
استفاده‌ی کمتر از وسائل نقلیه‌ی شخصی برای کارهای غیر ضروری و حتی گاه ضروریه.
دوستای نازنین، هموطنای خوب، این روزها همه می‌شنویم که آب آشامیدنی آلوده‌ست، دلیلشُ تقصیر دولت هم نذاریم ببینیم سهم ما از این آلودگی چقدره؟
حجم ذخائر سدها خیلی کم شده و وقتی حجم آب کم بشه، خیلی زودتر آلوده می‌شه و مثل تفاوت آب حوض و استخر و رودخونه‌ست، حالا تمام شدنش هم ماجرای دیگه‌‌ی تاسف‌بار و خطرناکی داره.
خواهشاً شیر آب رو بی‌دلیل باز نذاریم و جز برای پاکیزگی و بهداشت، اون هم با درایت، مصرف دیگه‌ای نداشته‌باشیم.
اصلا  یه جور دیگه نگاه کنیم به قضیه، زندگی‌مون تغییر می‌کنه اگه بتونیم مسئولیت سهم همه چی از زندگی و دنیامون رُ به عهده بگیریم.
تا کی می‌خوایم همه گرفتاری و بدبختیامونُ بندازیم گردن مسئولین بالاتر؟ تا زمانی که ما سهم خودمونُ به عهده نگرفتیم، دنیا همینه چون مسئولین هم از خود ما هستن والله اونا از مریخ یا امریکا و حتی اسرائیل نیمدن؟ تافته جدا بافته شده هم نیستن.
این چرخه‌ی آسیب زدن و آسیب دیدن از طبیعت و کائنات، داره همینطوری می‌چرخه پس تک تکِ ما باید از یه جایی چوب لا چرخش بذاریم!
بسم‌الله...

"عاطفه برزین"